دنیا ...
دوستت دارم ...

وقتی منو سیلی میزنی ... اونموقع که با حواس پرتی دارم خودمو بد بخت میکنم ...
وقتی نوازشم میکنی ... توی لحظه های هم نشینی با خدا ...

دنیا عاشقتم ...
وقتی به من نفهم میفهمونی که هیچی ارزش نداره که دلبسته ش بشم....
وقتی بی ارزش های قلبم رو ازم میگیری...

دنیا ...
من رنج های تو رو دوست دارم ...
رنج های تو مثه کوره ای هستن که تکبرم رو ازم میگیرن ...
رنج های تو مثه کلاسی هستن که برای نفهم ترین شاگردها بهترین معلم رو داره ...

دنیا ...
با تو انس گرفتم ..
و تو بهم یاد دادی که قلبم باید در به در یه مونس باشه
و اون کسیه که تو رو با این ظرافت و شکوه ، برای من ! خلق کرده ....

آه ... یه روزی از پیش تو میرم ...
نمیدونم چطور از تو با این همه مهربونی دل بکنم !

خدا ...
خدای ارحم الراحمین ...

چقدر تو بزرگواری ...چه کرامت عظیمی داری ...

من فکر میکنم هیچکی به اندازه ی تو از خودش مایه نگذاشته ....

هیچ کی توی مهربونی و دلسوزی بپای تو نمیرسه ....

تو می بینی که من چقدر نالایق و ضعیفم ...
می بینی ضعف منو ... می بینی ظلم منو ... می بینی ناسپاسی منو ...
همه رو داری می بینی ...

اما همچنان به من دلسوزی ...
همچنان حواست به لحظه لحظه ی منه ....

دونستی من برای فهمیدن تو خیلی کوچیکم ...
خیلی نالایقم ...

پس برای من و امثال من ...
حسین عزیز و محبوبت رو دادی ...

تو برای کمک به من
برای رسوندن من به خودت دیگه میخوای چیکار کنی ؟!!!

اگه من با دیدن این ایثار وجودم مقابل عظمت رحمت تو شرمسار و عبد نشه
دیگه چی میتونه منو آدمم کنه........

کربلا ، صحنه ی ایثار توست ....
خدا برای بنده هاش ایثار بزرگی کرده ....
حسین داده ... ابالفضل داده ... زینب داده ... علی اصغر داده ...
خدا همه ی دار و ندارشو داده ....
خدا عزیزترینهاشو داده ....

چه دردی ازین سنگین تر که تو با من اینگونه مهربانی
و اولیای تو با شوق تو
ذبح عظیم شدند ....
ومن هنوز از خودم نتونستم که بگذرم !
از خودم!
این خود بیخود!!!
این خودی که سزاوار آتش و دوری و لعنت توست ....